Ευρωβουλευτές

37

Αν και στις Συνθήκες του Παρισιού (1951) και της Ρώμης (1957) προβλεπόταν η εκλογή των μελών της τότε Συνέλευσης με άμεση καθολική ψηφοφορία στα κράτη-μέλη, κατά τα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής οικοδόμησης οι ευρωβουλευτές ορίζονταν από τα εθνικά Κοινοβούλια και έπρεπε να είναι μέλη τους.

Το πράσινο φως για άμεσες εκλογές δόθηκε στη Διάσκεψη Κορυφής του Παρισιού (1974) και οι πρώτες εκλογές έγιναν τον Ιούνιο του 1979 κατόπιν σχετικής απόφασης του Συμβουλίου.

Τα μέλη του Ευρωκοινουλίου εκλέγονται κάθε πέντε χρόνια, με άμεσες γενικές εκλογές που γίνονται παράλληλα στα κράτη-μέλη. Δικαίωμα ψήφου έχει κάθε Ευρωπαίος πολίτης που είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους.

Ο συνολικός αριθμός των ευρωβουλευτών διαφοροποιείται όσο αυξάνονται τα μέλη της Ένωσης, αλλά για λόγους αποτελεσματικής λειτουργίας της Βουλής, στόχος ειναι να μην υπερβεί ο αριθμός τούς 700 περίπου.

Έτσι, από 78 βουλευτές στην πρώτη Κοινή Συνέλευση (1952-1957), ο αριθμός των εδρών έφτασε τις 626 στη γνώριμη Ευρώπη των «15». Η Ευρωβουλή των «25» διαθέτει 732 έδρες για να γίνουν 785 μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας το 2007.

Ο συνολικός αριθμός και η κατανομή των εδρών ορίζεται ύστερα από πρόταση του Ευρωκοινοβουλίου. Βασικό κριτήριο είναι η πληθυσμιακή κατάσταση κάθε κράτους-μέλους. Παράλληλα, όμως, εφαρμόζεται σύστημα κλιμακωτής αναλογικής με σκοπό να ενισχυθεί η φωνή των μικρότερων χωρών.

H συντριπτική πλειοψηφία των εκλεχθέντων βουλευτών εντάσσονται σήμερα σε οκτώ ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες. Με βάση την συμμετοχή τους αυτή, οι βουλευτές τοποθετούνται στη Ημικύκλιο, το χώρο όπου συνεδριάζει η Ολομέλεια.

Στην απερχόμενο Κοινοβούλιο, ισχυρότερη δύναμη ήταν το Eυρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (Χριστιανοδημοκράτες) και οι Ευρωπαίοι Δημοκράτες (PPE-DE). Ακολουθεί το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSE), η Συμμαχία των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ELDR), η Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών (UEN), οι Πράσινοι και η Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (Verts/ALE), η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά και η Αριστερά των Πράσινων των Βόρειων Χωρών (GUE/NGL), το κόμμα της Ανεξαρτησία και της Δημοκρατίας (ID) και, τέλος, η ομάδα Ταυτότητα, Παράδοση, Κυριαρχία (ΙΤS).

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της μίνι-Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, στις 11 Οκτωβρίου 2007, εγκρίθηκε ηνέα κατανομή των εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κοινοβουλευτική περίοδο 2009-2014. Οι βουλευτικές έδρες μειώνονται από 785 σε 750.

Η Ελλάδα, που αρχικά ανεδείκνυε 25 ευρωβουλευτές, στις Ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου 2004 εξέλεξε 24. Από το 2009, ο αριθμός των εδρών που θα διακαιούται η Ελλάδα μειώνονται περαιτέρω στις 22.

Οι έδρες της Γερμανίας μειώνονται σε 96 από 99, της Γαλλίας σε 74 από 78, της Βρετανίας σε 73 από 78, της Ιταλίας σε 72 από 78 και της Πολωνίας σε 51 από 54.

Τον αριθμό των εδρών τους διατηρούν η Ισπανία (54), η Κύπρος (6), η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία και το Λουξεμβούργο, ενώ η Αυστρία, η Σλοβενία, η Σουηδία και η Μάλτα κερδίζουν μία έδρα.

Για την ανάδειξη των Ελλήνων ευρωβουλευτών διενεργούνται κάθε πέντε χρόνιαάμεσες γενικές εκλογές (μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ) με βάση το αναλογικό σύστημα. Ολόκληρη η χώρα αποτελεί μία εκλογική περιφέρεια, ενώ ισχύει ελάχιστο ποσοστό 3% για τη συμμετοχή των κομμάτων στην κατανομή των εδρών. Δεν ισχύει σταυρός προτίμησης.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ