Βρετανοί μιλούν στο in.gr για το πώς είδαν την εισβολή και τις αποφάσεις της Θάτσερ

Mια πρόσφατη έρευνα που έγινε για λογαριασμό του Guardian έδειξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Βρετανών επιθυμεί την προάσπιση των Νησιών με όποιο κόστος, αρκεί αυτό να είναι σύμφωνο με την επιθυμία των κατοίκων. Και ασφαλώς είναι.

Οι νεότερες γενιές, που δεν έζησαν τον Πόλεμο, δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα, αλλά αυτό δεν επηρέασε ιδιαίτερα το δείγμα.

Πώς έζησαν όμως τα γεγονότα εκείνης της εποχής οι Βρετανοί; Το in.gr κατάφερε να έρθει σε επαφή με ορισμένους, οι οποίοι μοιράζονται τις σκέψεις τους.

Η Joe ζει στο Νorwich. Έχει σπουδάσει ιστορία και τα χρόνια του πολέμου ήταν ακόμα στο σχολείο.

«Θυμάμαι όταν άκουσα για την εισβολή που έψαχνα στο χάρτη να βρω πού βρίσκονται τα Νησιά. Αν δεν ήταν η αναφορά στην Αργεντινή, προφανώς δεν θα ήξερα πού ακριβώς στο χάρτη να κοιτάξω. Όταν είδα ότι βρίσκονταν δίπλα στην Αργεντινή και τόσο μακριά από οπουδήποτε, σκέφτηκα, τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί; Μετά όμως διαπίστωσα ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν εμάς, μιλούν την ίδια γλώσσα και θέλουν να παραμείνουν αυτό ακριβώς. Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν συμπάθησα τους Συντηρητικούς, ιδίως τη Θάτσερ, αναγνωρίζω ότι έπρεπε να τα πάρουμε πίσω. Ή για να το πω αλλιώς, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι μία Χούντα κέρδισε τη Δημοκρατία.»

Η Debbie τελείωνε τότε το σχολείο. «Αυτό που μου έκανε τότε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα υποτιμητικά σχόλια που γίνονταν για την Αργεντινή. Argies τούς αποκαλούσε ο Τύπος -ιδίως τα ταμπλόιντ. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο να κοροϊδέψεις μια δικτατορία. Τότε η Λατινική Αμερική ήταν γεμάτη αντίστοιχα καθεστώτα. Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο δύσκολα θα μπορούσε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση να συζητήσει μαζί τους. Ο πόλεμος από τη στιγμή που έγινε η εισβολή ήταν μονόδρομος. Ασφαλώς ο πόλεμος σημαίνει θύματα και η Βρετανία έχασε πολλούς στρατιώτες. Όμως η ήττα της Αργεντινής έφερε το τέλος της δικτατορίας. Όσο και αν ακούγεται ειρωνικό.»

Ο πατέρας της, ο οποίος τότε ήταν 45 χρονών θυμάται: «Στην αρχή όλοι κατηγορούσαν την Θάτσερ ότι ήθελε να τα ξεφορτωθεί, όπως και όλες οι βρετανικές κυβερνήσεις, επειδή ήταν μακριά και κόστιζαν πολύ.

» Προσωπικά, θα προτιμούσα να είχε γίνει αυτό που έγινε για παράδειγμα στο Χονγκ Κονγκ: να δοθούν στην Αργεντινή υπό όρους, ώστε να είναι ευχαριστημένοι οι κάτοικοι. Δεν χρειαζόταν να σκοτωθεί κανείς. Αρκετά προβλήματα είχαμε τότε ως Βρετανία. Έχει γίνει πολλή συζήτηση για το αν η Θάτσερ κέρδισε τις εκλογές μόνο λόγω του Πολέμου. Θα μπορούσαμε να το συζητάμε μέρες. Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο, όμως και οι αντίπαλοί της τότε δεν ήταν σε θέση να την κερδίσουν. Η Θάτσερ είχε έρθει για να μείνει πολύ καιρό.»

O Ian διατηρούσε pub στην πόλη Αbroath της Σκωτίας, η οποία ήταν και έδρα Σώματος των Πεζοναυτών που συμμετείχε στον πόλεμο.

«Ήμουν τότε 22 χρονών και θυμάμαι που ο Πόλεμος ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα. Θυμάμαι τους ενθουσιώδεις τίτλους των εφημερίδων. Υπήρχε όμως ανησυχία για την ασφάλεια των δικών μας στρατιωτών.

» Δεν είχα μίσος για τους Αργεντινούς, εμείς πολεμούσαμε για το σκοπό μας και εκείνοι για τον δικό τους. Όταν επισκέφθηκα τα Νησιά, μετά από 25 χρόνια, είδα ότι οι κάτοικοι ήταν φανατικά Βρετανοί.»

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ