Η γαλλική οικονομία αναζητά το χαμένο της «Α»

Όταν τον περασμένο Ιανουάριο, μετά από φημολογία αρκετών εβδομάδων, η Standard and Poor’s υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας από «ΑΑΑ» σε «ΑΑ», η αντίδραση του Παρισιού ήταν μάλλον υποτονική και συγκρατημένη. Οι αγορές και αυτές δεν έδειξαν να ανησυχούν πάρα πολύ: το ερώτημα ήταν άλλωστε πότε και όχι αν θα υποβαθμιζόταν η Γαλλία, σε μία περίοδο μάλιστα όπου η Ευρώπη αγωνιούσε να βρει λύση και κάποιοι προεξοφλούσαν ακόμα και τον πρόωρο θάνατο του ευρώ.

Αυτό που προβαλόταν σαν τον εφιάλτη του Νικολά Σαρκοζί εν όψει των εκλογών του Απριλίου, τελικά δεν ήταν τόσο ισχυρό πλήγμα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η οικονομία είναι ένας πονοκέφαλος για τον Γάλλο πρόεδρο και κεντρικό θέμα προεκλογικής αντιπαράθεσης.

Με παγιωμένη τη θέση του ενός από τους δύο πυλώνες των οικονομικών αποφάσεων στην Ένωση, η Γαλλία φαίνεται να συμπλέει με τη Γερμανία (οι αντίπαλοι του Σαρκοζί λένε ότι το ανίσχυρο Παρίσι απλά υπακούει στο Βερολίνο) χωρίς να λείπουν τα στραβοπατήματα που μπορεί να τη βάλουν σε κίνδυνο.

Το 2012 είναι σε όλη την Ευρώπη χρονιά ισχνής ανάπτυξης ή ήπιας ύφεσης και η Γαλλία δεν είναι εξαίρεση, καθώς προβλέπεται μικρή αύξηση (0,4% για την Eurostat) ή στη χειρότερη περίπτωση συρρίκνωση του ΑΕΠ, με επιστροφή σε μία μάλλον αναιμική ανάπτυξη το 2013.

Στο εσωτερικό της Γαλλίας, η ανεργία έχει αρχίσει να αυξάνεται -είναι περίπου στο 10% τον Φεβρουάριο- χωρίς να υπάρχουν για την ώρα πολιτικές που θα επιτρέψουν την συγκράτησή της. Μία κοινωνικά δύσκολη πτυχή του θέματος έφερε ξανά στο προσκήνιο, τουλάχιστον για τη διεθνή κοινή γνώμη, η σφαγή στην Τουλούζη: είναι το εκρηκτικό ζήτημα των νέων των προαστίων, κυρίως μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, που είναι δύσκολο να βρουν δουλειές με προοπτικές και αξιοπρεπή εισοδήματα.

Από την άλλη πλευρά, παρά το ότι οι τράπεζές της ήταν αρκετά εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος κατάφεραν να ξεπεράσουν το σκόπελο μάλλον με επιτυχία. Το θέμα της Dexia διευθετήθηκε και αυτό μάλλον με επιτυχία σε συνεργασία με το Βέλγιο. Ωστόσο, πολύ μεγαλύτερα θα είναι τα προβλήματα για τον τραπεζικό τομέα από ενδεχόμενα προβλήματα αν κινδυνεύσουν άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Σε αυτό το σκηνικό τα μέτρα εξοικονόμησης 115 δισ. σε ορίζοντα πενταετίας που έχουν στόχο να περιορίσουν το έλλειμμα από 5,7% στα επιτρεπτά όρια του 3% και να τιθασεύσουν τη δυναμική του χρέους (που είναι ήδη στο 86%) δεν θα μπορούσαν παρά να είναι τα «πιο σκληρά μεταπολεμικά», όπως παραδέχτηκε ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν.

Σε αυτές τις εκλογές αντιπαρατίθενται τελικά τουλάχιστον τέσσερις τάσεις:

• ο Νικολά Σαρκοζί κινείται στη γραμμή της γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας
• ο Φρανσουά Ολάντ συζητά σοβαρά τα περί επαναδιαπραγμάτευσης
• ο Ζαν-Λικ Μελανσόν απορρίπτει την κυρίαρχη γραμμή της λιτότητας όπως και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και προβάλλει προτάσσεις για την ανάπτυξη και
• η Μαρίν Λεπέν θέτει ευθέως ζήτημα εξόδου από το ευρώ.

Μιχάλης Δουρμούσογλου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ