Φρανσουά Ολάντ: ο Σοσιαλιστής που θέλει να φέρει την αλλαγή

O Φρανσουά Ολάντ θεωρείται το φαβορί των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και ίσως τελικά να είναι αυτός ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών που θα βάλει τέλος στις 17χρονη παρουσία δεξιών πολιτικών στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Γεννήθηκε το 1954 στη Ρουέν και σπούδασε Νομικά. Αναμείχθηκε αρκετά νωρίς στην πολιτική, αρχικά εθελοντικά στην αποτυχημένη (πρώτη) απόπειρα του Φρανσουά Μιτεράν να διεκδικήσει την προεδρία το 1974.

Η πρώτη του απόπειρα να εκλεγεί βουλευτής, το 1981, δεν ήταν επιτυχημένη, ωστόσο, παρέμεινε στο προσκήνιο και στην πολιτική, χάρη στην εκλογή του Μιτεράν στην προεδρία. Εξελέγη τελικά βουλευτής το 1988, ενώ ένα χρόνο αργότερα εξελέγη αναπληρωτής δήμαρχος της πόλης Τιλ.

Το 1997 διαδέχθηκε τον Λιονέλ Ζοσπέν στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος ως πρώτος γραμματέας. Παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2008, ενώ από το 2001 μέχρι και το 2008 εξελέγη και δήμαρχος της πόλης Τιλ.

Υπήρξε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Ζοσπέν, ωστόσο, η θέση του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν ήταν πάντοτε ισχυρή. Το γεγονός ότι υποστήριξε το «ναι» στο γαλλικό δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, το 2005, αποδυνάμωσε σε μεγάλο βαθμό τη θέση του. Υπενθυμίζεται ότι σε εκείνο το δημοψήφισμα το 54,6% των Γάλλων απέρριψε τη Συνθήκη, έναντι 45,3% που ψήφισε υπέρ.

Ο ίδιος κατάφερε πάντως να επανεκλεγεί πρώτος Γραμματέας το 2005, όμως, η θέση του δεν ήταν πλέον τόσο ισχυρή, τουλάχιστον για να διεκδικήσει -το 2007- την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας απέναντι στον Νικολά Σαρκοζί.

Το κόμμα επέλεξε τη σύντροφό του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία τελικά ηττήθηκε. Ο Ολάντ παρέδωσε τη θέση του στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το 2008, και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υποστήριξε τον δήμαρχο του Παρισίου Μπερτράν Ντελανοέ, τελικά εξελέγη η εσωκομματική του αντίπαλος, Μαρτίν Ομπρί.

Στις εσωκομματικές εκλογές που έγιναν το 2011 για την ανάδειξη του υποψηφίου των Σοσιαλιστών για την προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας, ο Ολάντ επικράτησε της Ομπρί με ποσοστό 56,57%.

Σημείο-«κλειδί» στην προεκλογική του εκστρατεία είναι η επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου των «25» της ΕΕ, το οποίο φέρει την προσωπική σφραγίδα της Ανγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί.

Μάλιστα, η ξεκάθαρη τοποθέτησή του υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης στο σκεπτικό ότι η ΕΕ δεν πρόκειται να ξεφύγει από τη δίνη της ύφεσης με πολιτικές λιτότητας, έχει προκαλέσει αναστάτωση στο Βερολίνο.

Λέγεται ότι οι βασικότεροι κεντροδεξιοί ηγέτες της ΕΕ έχουν αποφασίσει να «σαμποτάρουν» τον Ολάντ, στηρίζοντας ανοικτά τον Σαρκοζί. Μεταξύ αυτών, η Μέρκελ, ο Κάμερον και ο Ραχόι.

Ο Ολάντ τάσσεται επίσης υπέρ του φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (φόρος Τόμπιν), ξεκαθαρίζει ότι θα φορολογήσει επιπλέον τους έχοντες υψηλότατα εισοδήματα σε μια προσπάθεια να γεμίσει τα Ταμεία και να δημιουργήσει 150.000 νέες θέσεις εργασίας.

Στο μεταναστευτικό έχει δεσμευθεί να ανοίξει τη συζήτηση ενώπιον της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης για το αν στη Γαλλία υπάρχουν υπερβολικός αριθμός μεταναστών.

Στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας δηλώνει αποφασισμένος να μειώσει την «πίτα» από το 75% στο 50% μέχρι το 2025. Σκοπεύει να κλείσει τουλάχιστον ένα «γερασμένο» πυρηνικό εργοστάσιο, αλλά και να ολοκληρώσει την κατασκευή μιας άλλης υπερσύγχρονης μονάδας.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Ολάντ θα επικρατήσει με άνεση στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών απέναντι στον Νικολά Σαρκοζί, ακόμα και αν ο νυν πρόεδρος καταφέρει να πάρει προβάδισμα στον πρώτο γύρο. Η κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, οι πολιτικές λιτότητας που έχουν βυθίσει στην ύφεση τις χώρες ου Νότου (και όχι μόνο) φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στο εκλογικό σώμα, το οποίο αναζητά μεγαλύτερη οικονομική βεβαιότητα, αλλά και αλλαγή μετά από 17 χρόνια Σιράκ και Σαρκοζί.

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ