Ισπανοί (επώνυμοι και μη) μιλούν στο in.gr για τις εκλογές της Κυριακής

Όλες οι δημοσκοπήσεις συγκλίνουν σε ένα εύρημα: το Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) υπό τον Μαριάνο Ραχόι θα είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών της 20ής Νοεμβρίου, μάλιστα με την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Το in.gr μίλησε με Ισπανούς που ζουν στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ευρώπη, ακόμα και τη Νότιο Αμερική και ζήτησε τη γνώμη τους. Προτού ρίξουν την ψήφο τους.

Ο 40χρονος Fabián είναι δάσκαλος και προς το παρόν διδάσκει την Πολωνία. «Όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν απόλυτη πλειοψηφία στον Μαριάνο Ραχόι και είναι προφανές ότι ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος με την οικονομική πολιτική του Θαπατέρο. Ακόμα και ο Ραχόι προσπαθεί να προσεγγίσει ψηφοφόρους του PSOE, υποσχόμενος να μην μειώσει άλλο τις κοινωνικές παροχές και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Όσο για την Ενωμένη Αριστερά (iU) o κόσμος δεν την θεωρεί αξιόπιστη εναλλακτική. Προσωπικά δεν θα ψήφιζα ποτέ το ΡΡ γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσω τα εμπόδια που έβαζε η κυβέρνηση Αθνάρ στη μεταναστευτική πολιτική. Η Ενωμένη Αριστερά παραείναι ουτοπική για μένα, οπότε καταλήγω στο PSOE, λόγω έλλειψης άλλων εναλλακτικών.

Ο Jan Cornet είναι ηθοποιός και έγινε γνωστός από τη νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ Το Δέρμα που Κατοικώ: «Ο Γκάντι νομίζω έλεγε ‘Γίνε η αλλαγή που θες να δεις’. Αυτό συμβαίνει με τις διαδηλώσεις που έγιναν στη Μαδρίτη στις 15 Οκτώβρη, στη Νέα Υόρκη, παντού. Αυτό σηματοδοτεί μια αλλαγή. Ο κόσμος λέει: θέλουμε εμείς να αποφασίζουμε και όχι οι τράπεζες, ούτε οι πολιτικοί. Στην Ισπανία έχουμε εκλογές σε λίγο καιρό. Πιστεύω ότι θα βγει το PP και είμαι πολύ φοβισμένος και πολύ λυπημένος. Για τον πολιτισμό αυτό θα είναι πολύ κακό. Θεωρώ ότι κρίση δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και κοινωνική, ανθρωπιστική.»

Η 37χρονη Laura Molina ζει στη Σεβίλλη. Αναγνωρίζει ότι η Δεξιά επιστρέφει στην Ισπανία. «Μια δεξιά που ποτέ δεν μας είπε τι πολιτική θα εφαρμόσει και τι μας περιμένει. Ακόμα και έτσι διατηρώ κάποιες ελπίδες ότι ο Ρουμπαλκάμπα θα καταφέρει να εντυπωσιάσει αν και ελάχιστους πλέον -ειδικά στην αριστερά- γοητεύει η πολιτική, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην υψηλή αποχή. Προσωπικά πιστεύω ότι το διακύβευμα πάει πιο μακριά από τις εκλογές του Νοεμβρίου: το ζητούμενο είναι μια παγκόσμια αλλαγή που θα μας απελευθερώσει από αυτό το τυραννικό είδος καπιταλισμού και την πολιτική υποκρισία.

Ο Mario είναι 41 χρονών, Αργεντινός με γονείς Ισπανούς, ζει στη Λα Πλάτα. Έχει όμως δικαίωμα ψήφου, χάρη στη νομοθεσία που πέρασε ο Θαπατέρο: «Είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει το PP. Όταν εγώ καλούμαι να ψηφίσω λαμβάνω υπόψη διαφορετικά πράγματα από όσα οι Ισπανοί που ζουν στην Ιβηρική. Για παράδειγμα γνωρίζω ότι το ΡΡ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για εμάς, αντίθετα πάντα προσπαθούσε να μας βάλει εμπόδια, όσον αφορά στο δικαίωμα συμμετοχής. Για αυτό το λόγο οι Σοσιαλιστές αξίζουν τη στήριξή μου. Πιστεύω ότι για την οικονομική κρίση στην Ισπανία δεν ευθύνεται απόλυτα μια κυβέρνηση. Η όλη κατάσταση στην Ευρώπη ξεπερνά τις εθνικές δομές. Οι πολιτικές λιτότητας και οι περικοπές, απλά επιδεινώνουν την κατάσταση. Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα;
» Δεν πιστεύω ειλικρινά ότι το ΡΡ θα κάνει κάτι διαφορετικό. Ακόμα είμαι αναποφάσιστος. Να σημειώσω και κάτι διαφορετικό: για να ψηφίσω -εδώ στην Αργεντινή- πρέπει να πληρώσω από την τσέπη μου ταχυδρομικά τέλη, ώστε να μου στείλουν τα ψηφοδέλτια για την εκλογική μου περιφέρεια στην Ισπανία (León). Oύτε αυτό το βρίσκω δίκαιο.»

Η 40χρονη Elsa Trujillo είναι αρχαιολόγος και ζει στη Μαδρίτη. «Με κυριεύει ένα αίσθημα οργής για το γεγονός ότι ένα κόμμα, το οποίο εδώ και οκτώ χρόνια κάνει αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς, και δεν μας αποκαλύπτει τι θα κάνει για την αντιμετώπιση της κρίσης, τελικά θα πάρει την εξουσία για τα επόμενα 4 ή 8 χρόνια της ζωής μου. Ακόμα και στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής δεν έχουν αποκαλύψει τίποτα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα γυρίσουμε στις θλιβερές πολιτικές του παρελθόντος. Γνωρίζοντας πόσο βαθιά στην ιδεολογία και την πολιτική του ΡΡ είναι τα ρωμαιοκαθολικά ιδεώδη, δεν θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός για να δούμε πώς αυτά θα εφαρμοστούν σε κοινωνικές πολιτικές που εγκαινίασαν οι Σοσιαλιστές του Θαπατέρο. Μπορεί αυτές οι πολιτικές να μην ήταν όσο ριζοσπαστικές θα τις ήθελαν ορισμένοι, ωστόσο, είχαν βάλει την Ισπανία στην κορυφή του παγκόσμιου προοδευτισμού.»

Ο Francisco είναι 47 χρονών και στέλεχος τράπεζας. Η οικονομία είναι το ζητούμενο των εκλογών, λέει και εκφράζει την ελπίδα οι ψηφοφόροι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχουν μαγικές και ανώδυνες λύσεις για να γλιτώσει η χώρα την ύφεση. Συμπληρώνει ότι η καλύτερη λύση για την Ισπανία είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση. «Μια κυβέρνηση που θα βάλει τέλος στα διαφορετικά επίπεδα κυβερνήσεων υπέρ ενός κεντρικού μοντέλου διακυβέρνησης, που θα καθορίζει πολιτικές σε θέματα όπως η Υγεία, η Παιδεία, τα Δημοσιονομικά, τα έργα υποδομής κλπ. Η άποψή μου είναι να λάβει αυτή την εντολή το Λαϊκό Κόμμα. Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, η χώρα θα μπει σε περιπέτειες που ίσως τελικά φέρουν και εδώ το ΔΝΤ.»
Ο ίδιος θεωρεί λάθος την αποχή, την οποία μπορεί να επιλέξουν ιδίως οι νέοι λόγω της ανεργίας. «Όμως αν δεν λάβει αυτοδυναμία το ΡΡ, το μέλλον για την Ισπανία δεν θα είναι καλό. Οι Ισπανοί πολιτικοί δεν διαθέτουν καλά αντανακλαστικά σε εποχές κρίσης, ώστε να εφαρμόσουν τις σωστές λύσεις και επιπλέον η παράδοση των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν είναι ιδιαίτερα τιμητική. Εδώ και 30 χρόνια οι εθνικές κυβερνήσεις, υποχωρούσαν υπερβολικά στα αιτήματα των τοπικών κυβερνήσεων για να παραμείνουν στην εξουσία.»

Ο Pablo Berzal είναι αρχιτέκτονας και επιμελητής εκθέσεων και ζει στην Αθήνα. Θεωρεί ότι η Ισπανία περνά τη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Πιστεύει ακόμα ότι η κρίση της Ισπανίας και του Δυτικού Κόσμου είναι κρίση ιδεολογική. «Το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, αλλά και του παρόντος, οι σοσιαλιστικές ιδέες χρησιμοποιήθηκαν για να χρεοκοπήσουν τα φιλελεύθερα κράτη.

» Η ιδέα ενός κράτους-τροφού που φροντίζει πολίτες ως ανήλικα παιδιά καταστρέφει την Ευρώπη και αρχίζει να επηρεάζει και τις ΗΠΑ». Ο ίδιος δεν μιλά με ιδιαίτερα θετικά λόγια για το έργο του Χοσέ Θαπατέρο. Εκτιμά ότι άργησε να αναγνωρίσει την ύπαρξη της κρίσης, μείωσε συντάξεις για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, υιοθέτησε ένα μοντέλο όπου το Κράτος επενδύει σε έργα υποδομής για να κρατήσει ζωντανή την οικονομία και το οποίο τελικά έφερε ύφεση. Επιπλέον δέχθηκε τον νέο Καταστατικό Χάρτη της Καταλονίας, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά μια περιοχή ανεξάρτητη εντός Ισπανίας, υιοθέτησε το «Νόμο περί Ιστορικής Μνήμης», ανοίγοντας πάλι τις πληγές του Εμφυλίου.

» Σε κάθε περίπτωση, η σοσιαλιστική κυβέρνηση απέτυχε. Η κοινωνία κουράστηκε από τόση δημαγωγία. Καμία προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού για να κρύψει την ανικανότητά της δεν έφερε αποτέλεσμα. Ούτε καν η ανακοίνωση της ΕΤΑ για το οριστικό τέλος του ένοπλου αγώνα.»

Για τον ίδιο, το έργο της νέας κυβέρνησης είναι εξαιρετικά δύσκολο. Την περιμένουν δύσκολες αποφάσεις για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Μια κρίση, από την οποία υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύρια οικογένειες με όλα τους τα μέλη άνεργα.

Οι βασικές προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης πρέπει να είναι η αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, η αλλαγή του εκλογικού συστήματος, η μεταρρύθμιση της Παιδείας, η αλλαγή του καθεστώτος αυτονομίας, το τέλος των επιδοτήσεων των συνδικάτων, η σύναψη επιχειρησιακών συμβάσεων και η μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας. «Αυτά ζητά η πλειοψηφία της ισπανικής κοινωνίας, τουλάχιστον οι πολίτες που δεν παρασύρονται από δημαγωγίες και κατανοούν τι σημαίνει ένα δημοκρατικό κράτος. Αυτοί οι πολίτες είναι η πλειοψηφία της Ισπανίας.»

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ