Εναλλακτικές φωνές στο μικρό κενό που αφήνουν οι δύο μονομάχοι

Η εικόνα που έχουμε για το πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ θέλει δύο υποψήφιους και δύο κόμματα, που είναι μεν παραδοσιακά αλλά δεν είναι οργανωμένα με τον τρόπο που γνωρίζουμε στην Ευρώπη.

Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι ορίζουν υποψήφιους τόσο ισχυρούς και τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη επικεντρώνονται τόσο πολύ σε αυτούς ώστε οι αξιόλογες εναλλακτικές προτάσεις (αλλά και οι περιθωριακές ακόμα και οι εκκεντρικές) να περνούν κατά κανόνα απαρατήρητες.

Μεταπολεμικά μόνο δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι είχαν σημαντικές επιδόσεις: ο Τζορτζ Ουάλας το 1968 που απέσπασε το 13,5% των ψήφων και 46 εκλέκτορες και ο Τεξανός επιχειρηματίας Ρος Περό το 1992 που έφτασε στο 18,9% των ψήφων αλλά δεν είχε εκλέκτορες.

Η ίδια εικόνα εμφανίζεται και στις εκλογές του 2012: πέρα από τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Μιτ Ρόμνεϊ, κατεβαίνουν πάνω από δέκα υποψήφιοι, με δημοσκοπικά πολύ περιορισμένες πιθανότητες για εκλογική επιτυχία, πόσο μάλλον την εξασφάλιση εκλεκτόρων. Σε όλες τις περιπτώσεις δεν έχουν ψηφοδέλτια με το όνομά τους σε όλες τις πολιτείες.

Οι σημαντικότεροι είναι:

Ο Γκάρι Τζονσον από το Φιλελεύθερο Kόμμα (Libertarian Party) δίνει έμφαση στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και των συνταγματικών δικαιωμάτων σαν θεμέλια του αμερικανικού κράτους αλλά και στην ελεύθερη λειτουργία των αγορών χωρίς κρατικές παρεμβάσεις.

Ζητά, μεταξύ άλλων, την κατάργηση του νόμου για την υγεία που ψήφισε η κυβέρνηση Ομπάμα, την άρση πολλών περιορισμών, κανονισμών και κρατικών παρεμβάσεων για το περιβάλλον, τη διευκόλυνση της νόμιμης έναντι της παράνομης μετανάστευσης και τον περιορισμό των αμερικανικών στρατευμάτων έξω από τη χώρα.

Επίσης είναι υπέρ της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας και της νομιμοποίησης των γκέι γάμων.

Η Τζιλ Στάιν με το Πράσινο Κόμμα (Green Party) έχει προεκλογικό πρόγραμμα που επικεντρώνεται, μεταξύ άλλων, στην πράσινη ανάπτυξη σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.

Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, η Στάιν ζητά αύξηση της απασχόλησης, ίσους μισθούς για ίδια εργασία αλλά και ελάχιστο μισθό που θα είναι επαρκής για τη διαβίωση. Ακόμη ζητά διευκόλυνση του συνδικαλισμού και την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος. Λέει όχι στη διάσωση της οικονομικής ελίτ και προτείνει τη διάσπαση των πολύ μεγάλων τραπεζών, όπως και διαφάνεια στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Ενδιαφέρουσα είναι ακόμη η πρότασή της για διαγραφή των φοιτητικών δανείων, που ίσως, γίνουν η επόμενη οικονομική βόμβα στις ΗΠΑ.

Στον τομέα των προσωπικών ελευθεριών τάσσεται υπέρ της απευθείας εκλογής του προέδρου από το λαό και της ισχυρής διασφάλισης των ατομικών δικαιωμάτων.

Ο Βέρτζιλ Γκουντ από το Συνταγματικό Κόμμα (Constitution Party) τάσσεται υπέρ του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού.

Ζητά σκληρή στάση κατά της παράνομης μετανάστευσης που θεωρεί ότι (και) εξαιτίας της χάνονται δουλειές για Αμερικανούς. Ακόμη ζητά με κάθε τρόπο την προάσπιση της κυριαρχίας των ΗΠΑ, για παράδειγμα, με την απεξάρτηση από τους ενεργειακούς πόρους τρίτων χωρών (όπως τις αραβικές) ή την απόσυρση από εμπορικές συμφωνίες όπως η NAFTA.

Μικρότερης εμβέλειας είναι:

• ο Ρόκι Άντερσον του Κόμματος της Δικαιοσύνης (Justice Party) που έχει αντιμιλιταριστική γραμμή για τα εξωτερικά και θέσεις κοινωνικής δικαιοσύνης για το εσωτερικό
• η Πέτα Λίντσεϊ του Κόμματος για τον Σοσιαλισμό και την Ελευθερία (Party for Socialism and Freedom). Επίσης με διαφορετικό ψηφοδέλτιο κατεβαίνει ο Στιούαρτ Αλεξάντερ για το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ (Socialist Party of USA)
• Υποψήφια με το Κόμμα της Ειρήνης και της Ελευθερίας (Peace and Freedom Party) είναι η κωμικός Ροζάν Μπαρ.
• Τέλος, μεταξύ άλλων ανεξάρτητων πολύ περιορισμένης εμβέλειας υποψηφίων είναι και πάστορας Τέρι Τζόουνς, γνωστός για την πρόθεσή του να κάψει δημόσια το Κοράνι.

Μιχάλης Δουρμούσογλου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ